Yıldız Holding İdare Heyeti Lideri Murat Ülker, kendi internet sitesinde yayımladığı “Cami Çocuk Buluşması” isimli yazısında, çocukların mescitlerde yetişkin üzere davranmasının beklenilmesi yerine çocuk olarak var olabilmelerine müsaade verilmesi gerektiğine dair kanılarını ve anılarını kaleme aldı.
Murat Ülker’in yazısı şu biçimde:
“Bilmiyorum sizin kaç Whatsapp kümeniz var. Evet hepimizin biroldukca değil mi? Bu Şubat ayında Atlantik Okyanusunu geçerken dokuz gün telefonum kapsam dışı kaldı. Antiguan’a vardığımızda telefonumu açtım yağan Whatsapp iletileri karşısında Turkcell’den kısa müddette yirmiyi aşkın “kotanızı doldurdunuz, yeni tarifeniz…” bildirisi geldi.
İşte bugün Whatsapp’tan Konya Karatay Mehmet Şen Topal Hoca Camii imamının faaliyetleri ile ilgili paylaşımlar geldi. Birinde Hocanın Cami müştemilatında ramazanda her gece 50 bireye iftar verdiği yazıyordu. Caminin altındaki yer Diyanet Gençlik Merkezi olmuş.
Gelen başka post ve görüntü paylaşımlarından anlaşıldığı üzere Hoca camiyi mahalledeki çocukların uzun müddet vakit geçirebildiği, eğlenirken öğrendikleri bir yere dönüştürmüş. Cami bu haliyle mahallenin çocuklarının buluşma noktası haline gelmiş. Ekteki vidyoyu izledikten daha sonra “iftar daha sonrası çocuklar fazla mı açılmışlar” diye hudut çizen bir ileti da geldi.
Bence “çocukluklar çocukluklarını yapmayacaklar da ne yapacaklar, onlardan beklentimiz mescitte yetişkin üzere davranmaları değil” diye düşündüm ve çocukluk, gençlik günlerimi hatırladım. İstanbul, Aksaray, Horhor’daki Kızıl Minare Camisi’nde muazzam bir kişiselyet olan Mahmut Bayram Hocamız ile biz mahallenin çocukları bir arkadaş üzereydik. Mescitte özellikle üst katta, her türlü ders çalışma imkanı, piknik tüpte çay, baklava daima olurdu. Tabi caminin kapısının anahtarı da cebimizde… Hocamız ramazanda caminin pencere çeperleri, kalın duvarların içine halı döşer ve küçük çocukları oraya çıkarırdı. Amma namaz başlayınca cemaat yatar, çocuklar kalkar, bir sürü şamata olurdu. Cemaatin yaşlıları buna tahammül edemez, çocukları kovalardı. Bir defasında hocamız namazı bıraktı, dışarı caddeye çıkıp çocukları toplayıp, severek, okşayarak geri getirmişti. Artık cemaat öğrenmişti ki, çocuklar olmadan namaz kılınamayacaktı.
Cami; bir ortaya gelinen yer demektir, her yaş ve düzeyden insanın bir ortaya geldiği ve çocuklarla süslendiklerinde tam olurlar. Çocukların olmadığı, çocukların koşuşturmadığı her cami bana göre eksik camidir. Bu niçinle Konya’daki caminin hocası tam da gerekeni yapmıştır. Kendisini kutluyorum ve Diyanet İşleri Eski Liderimiz Mehmet Görmez’in kısa bir süre evvel okuduğum bir makalesinin bu bahisle ilgili kısmını paylaşmak istiyorum:
Çocukların mescitle buluşturulup ibadetle tanıştırılmasında da en hoş örnekleri Sevgili Peygamberimizin (s.a.s.) ömründe görmekteyiz. Hz. Peygamber (s.a.s.) şahsen çocukların ellerinden tutarak onları mescide getirmiş, çocukça davranışlarını güzel görmüş, yanlışları sebebiyle onları mescitten dışarıya çıkarmayı asla düşünmemiştir. bu biçimdece kendisini dinleyip örnek alma fırsatını onlara da sunmuştur. Namazda çocukların sırtına çıkmasına müsamaha göstermiş, hutbe irat ederken mescide giren torunlarını görür görmez minberden inerek onları kucağına almış ve hutbeye onlarla devam etmiştir. Ağlayan bir çocuk sesi duyduğunda namazı süratlice kıldırmış, çocukların da annelerin de zahmete düşmesine gönlü razı olmamıştır. Onun bu müsamahası sebebiyledir ki vakit namazlarında bile neredeyse bir safı dolduracak kadar çocuk Mescid-i Nebevi’ye toplanmıştır. İslam tarihinin birinci büyük muhaddis, müfessir ve fakihleri bu çocuklar içinden yetişmiştir.”
Okumaya devam et...
Murat Ülker’in yazısı şu biçimde:
“Bilmiyorum sizin kaç Whatsapp kümeniz var. Evet hepimizin biroldukca değil mi? Bu Şubat ayında Atlantik Okyanusunu geçerken dokuz gün telefonum kapsam dışı kaldı. Antiguan’a vardığımızda telefonumu açtım yağan Whatsapp iletileri karşısında Turkcell’den kısa müddette yirmiyi aşkın “kotanızı doldurdunuz, yeni tarifeniz…” bildirisi geldi.
İşte bugün Whatsapp’tan Konya Karatay Mehmet Şen Topal Hoca Camii imamının faaliyetleri ile ilgili paylaşımlar geldi. Birinde Hocanın Cami müştemilatında ramazanda her gece 50 bireye iftar verdiği yazıyordu. Caminin altındaki yer Diyanet Gençlik Merkezi olmuş.
Gelen başka post ve görüntü paylaşımlarından anlaşıldığı üzere Hoca camiyi mahalledeki çocukların uzun müddet vakit geçirebildiği, eğlenirken öğrendikleri bir yere dönüştürmüş. Cami bu haliyle mahallenin çocuklarının buluşma noktası haline gelmiş. Ekteki vidyoyu izledikten daha sonra “iftar daha sonrası çocuklar fazla mı açılmışlar” diye hudut çizen bir ileti da geldi.
Bence “çocukluklar çocukluklarını yapmayacaklar da ne yapacaklar, onlardan beklentimiz mescitte yetişkin üzere davranmaları değil” diye düşündüm ve çocukluk, gençlik günlerimi hatırladım. İstanbul, Aksaray, Horhor’daki Kızıl Minare Camisi’nde muazzam bir kişiselyet olan Mahmut Bayram Hocamız ile biz mahallenin çocukları bir arkadaş üzereydik. Mescitte özellikle üst katta, her türlü ders çalışma imkanı, piknik tüpte çay, baklava daima olurdu. Tabi caminin kapısının anahtarı da cebimizde… Hocamız ramazanda caminin pencere çeperleri, kalın duvarların içine halı döşer ve küçük çocukları oraya çıkarırdı. Amma namaz başlayınca cemaat yatar, çocuklar kalkar, bir sürü şamata olurdu. Cemaatin yaşlıları buna tahammül edemez, çocukları kovalardı. Bir defasında hocamız namazı bıraktı, dışarı caddeye çıkıp çocukları toplayıp, severek, okşayarak geri getirmişti. Artık cemaat öğrenmişti ki, çocuklar olmadan namaz kılınamayacaktı.
Cami; bir ortaya gelinen yer demektir, her yaş ve düzeyden insanın bir ortaya geldiği ve çocuklarla süslendiklerinde tam olurlar. Çocukların olmadığı, çocukların koşuşturmadığı her cami bana göre eksik camidir. Bu niçinle Konya’daki caminin hocası tam da gerekeni yapmıştır. Kendisini kutluyorum ve Diyanet İşleri Eski Liderimiz Mehmet Görmez’in kısa bir süre evvel okuduğum bir makalesinin bu bahisle ilgili kısmını paylaşmak istiyorum:
Çocukların mescitle buluşturulup ibadetle tanıştırılmasında da en hoş örnekleri Sevgili Peygamberimizin (s.a.s.) ömründe görmekteyiz. Hz. Peygamber (s.a.s.) şahsen çocukların ellerinden tutarak onları mescide getirmiş, çocukça davranışlarını güzel görmüş, yanlışları sebebiyle onları mescitten dışarıya çıkarmayı asla düşünmemiştir. bu biçimdece kendisini dinleyip örnek alma fırsatını onlara da sunmuştur. Namazda çocukların sırtına çıkmasına müsamaha göstermiş, hutbe irat ederken mescide giren torunlarını görür görmez minberden inerek onları kucağına almış ve hutbeye onlarla devam etmiştir. Ağlayan bir çocuk sesi duyduğunda namazı süratlice kıldırmış, çocukların da annelerin de zahmete düşmesine gönlü razı olmamıştır. Onun bu müsamahası sebebiyledir ki vakit namazlarında bile neredeyse bir safı dolduracak kadar çocuk Mescid-i Nebevi’ye toplanmıştır. İslam tarihinin birinci büyük muhaddis, müfessir ve fakihleri bu çocuklar içinden yetişmiştir.”
Okumaya devam et...