Titanik kazasında ölenlerin cesetleri toplayan “Morg Gemisi” ve utanç duyulacak bir gerçek
CS Mackay-Bennett isimli bir gemi, 1912 yılında Titanik kazasının akabinde kurtarma bakılırsaviyle Halifax, Nova Scotia’dan yola çıktı. Aslında bu bir kurtarma vazifesinden hayli, ömrünü kaybedenlerin cesetlerini toplama nazaranviydi.
Felaketin akabinde gemi süratle bir “morg gemisine” dönüştürülmüş, 100 tabut, Halifax kentindeki tüm mumyalama sıvısı ve geçiş halindeki cesetleri korumak için 100 ton buzla donatılmıştı. Fakat bütün bunlar kâfi değildi.
Mürettebat beklediğinden çok daha fazla ceset buldu, birden fazla can yelekleri ile yarısı suyun üzerinde olmak üzere buzlu suda yüzüyordu. Titanik felaketinden geride kalan 190 cesedi geri getiren geminin kaptanı Lardner basına, ölülerin hepsini kıyıya geri getiremediklerini ve birçoğunun denize gömüldüğünü söylemiş oldu.
Lardner, Washington Times’a şu açıklamayı yaptı: “Çoğu mürettebatın üyeleriydi ve onlarla ilgilenemezdik. Halifax’tan ayrıldığımızda kentteki tüm mumyalama sıvılarını gemiye aldık. Bu yalnızca yetmiş cesedin bakımı için kafiydi. Bu kadar epey sayıda ceset bulmamız beklenmiyordu. Cenazeci bu cesetlerin denizde üç günden çok dayanacağını düşünmüyordu ve iki haftadan fazla denizde kalmamız beklendiği için onları gömmek zorunda kaldık. Teslim edilmedilk evvel ölüler için tüm hizmetleri aldılar.“
Geri getirilen cesetler rastgele seçilmedi
CS Mackay-Bennett ve öteki üç kurtarma gemisi tarafınca tespit edilen toplam 337 cesedin yaklaşık üçte biri, kimliklerinin tespit edilmesi için üzerlerindeki bir eşyanın alınmasının akabinde denizde defnedildi. Olağan ki kimin defnedilmek üzere meskene getirilip kimin denize gömüldüğü rastgele değildi.
Felaketin akabinde isimli kimlik belirleme süreci hakkındaki bir araştırmada sosyolog Jess Bier, “Denize hangi cesetlerin gömüleceğine dair kararlar, büyük ölçüde kurtarılan kurbanların algılanan ekonomik sınıfına nazaran alınıyordu ve üçüncü sınıf biletleri olanların suya geri bırakılma olasılıkları epeyce daha yüksekti” diye yazdı.
Kıyafetlerinden, görünümlerinden ve hislerden yola çıkarak birinci sınıf yolcu olduğu var iseyılan cesetler mumyalanmış ve tabutlara yerleştirilmişti. İkinci sınıf yolcular mumyalandı, fakat yalnızca kefene sarıldı. Üçüncü sınıf yolcular mumyalanmadı ve denize gömülmek üzere kefende saklandı.
Bier, “Kurtarma çalışanları vücutları algılanan ekonomik sınıfa bakılırsa ayırdıkça, hangi vücutların korunacak kadar kıymetli olduğuna ve hangilerinin su altında süratle çürümesine müsaade verileceğine aktif bir biçimde karar verdiler” diyor.
sonucun niçinlerinden biri parasaldı. Nispeten yeni bir alan olan hayat sigortası, bir organ olmadan ödeme yapmazdı ve daha güçlü yolcuların sigortaya sahip olma yahut ödenmesi gereken mirasa sahip olma mümkünlüğünün daha yüksek olduğu düşünülüyordu.
Kaptan Lardner yaptığı bir açıklamada, “Önemli bir adam derinlere bırakılmadı” dedi ve devam etti: “Ölümün büyük sigorta, miras ve tüm davalar üzere sorulara yol açabileceği bir yere ölüleri geri getirmek en uygunu üzere görünüyordu.“
Üst sınıftan yalnızca tek bir kişi…
Bier için kararlar, Titanik’in buzdağına çarpmadan evvel ve daha sonra gemide hayli bariz olan kökleşmiş sınıf kavramlarından geliyordu. Bier’in araştırmasında “bazı kasara altı yolcularının güverte altında kilitli olduğu tezlerinden birinci sınıf yolcuların hayatta kalma bahtlarının çok yüksek bulunmasına kadar [sınıf] ayrımlarının toplumun doğal bir modülü olarak var iseyılıyordu” diye yazıyor.
Kaptan ve grubu, bir cesedin tanımlanabileceğine dair fizikî işaretler aradılar ve sınıf ayrımları bu kararlarda da görülebiliyordu. Örneğin, üst sınıfların baş harflerinin dikildiği giysiler giyme yahut kendilerini ve şirketlerini tanımlayan kartvizit taşıma olasılıkları daha yüksekti.
bu biçimdelar basının dediği üzere “ölüm seferleri” tarafınca keşfedilen bu cesetlerden, mürettebatın denize gömülme mümkünlüğü diğer yolculara göre yüzde 36 daha fazlaydı ve üçüncü sınıf yolcuların onlara katılma mümkünlüğü yüzde 46 daha fazlaydı. İkinci sınıf yolcuların kıyıya getirilme mümkünlüğü yüzde 69 daha fazlaydı.
Kurtarılan tüm vücutlar içinde yalnızca bir üst sınıf ceset denize gömüldü…
Alıntıdır
CS Mackay-Bennett isimli bir gemi, 1912 yılında Titanik kazasının akabinde kurtarma bakılırsaviyle Halifax, Nova Scotia’dan yola çıktı. Aslında bu bir kurtarma vazifesinden hayli, ömrünü kaybedenlerin cesetlerini toplama nazaranviydi.
Felaketin akabinde gemi süratle bir “morg gemisine” dönüştürülmüş, 100 tabut, Halifax kentindeki tüm mumyalama sıvısı ve geçiş halindeki cesetleri korumak için 100 ton buzla donatılmıştı. Fakat bütün bunlar kâfi değildi.
Mürettebat beklediğinden çok daha fazla ceset buldu, birden fazla can yelekleri ile yarısı suyun üzerinde olmak üzere buzlu suda yüzüyordu. Titanik felaketinden geride kalan 190 cesedi geri getiren geminin kaptanı Lardner basına, ölülerin hepsini kıyıya geri getiremediklerini ve birçoğunun denize gömüldüğünü söylemiş oldu.
Lardner, Washington Times’a şu açıklamayı yaptı: “Çoğu mürettebatın üyeleriydi ve onlarla ilgilenemezdik. Halifax’tan ayrıldığımızda kentteki tüm mumyalama sıvılarını gemiye aldık. Bu yalnızca yetmiş cesedin bakımı için kafiydi. Bu kadar epey sayıda ceset bulmamız beklenmiyordu. Cenazeci bu cesetlerin denizde üç günden çok dayanacağını düşünmüyordu ve iki haftadan fazla denizde kalmamız beklendiği için onları gömmek zorunda kaldık. Teslim edilmedilk evvel ölüler için tüm hizmetleri aldılar.“
Geri getirilen cesetler rastgele seçilmedi
CS Mackay-Bennett ve öteki üç kurtarma gemisi tarafınca tespit edilen toplam 337 cesedin yaklaşık üçte biri, kimliklerinin tespit edilmesi için üzerlerindeki bir eşyanın alınmasının akabinde denizde defnedildi. Olağan ki kimin defnedilmek üzere meskene getirilip kimin denize gömüldüğü rastgele değildi.
Felaketin akabinde isimli kimlik belirleme süreci hakkındaki bir araştırmada sosyolog Jess Bier, “Denize hangi cesetlerin gömüleceğine dair kararlar, büyük ölçüde kurtarılan kurbanların algılanan ekonomik sınıfına nazaran alınıyordu ve üçüncü sınıf biletleri olanların suya geri bırakılma olasılıkları epeyce daha yüksekti” diye yazdı.
Kıyafetlerinden, görünümlerinden ve hislerden yola çıkarak birinci sınıf yolcu olduğu var iseyılan cesetler mumyalanmış ve tabutlara yerleştirilmişti. İkinci sınıf yolcular mumyalandı, fakat yalnızca kefene sarıldı. Üçüncü sınıf yolcular mumyalanmadı ve denize gömülmek üzere kefende saklandı.
Bier, “Kurtarma çalışanları vücutları algılanan ekonomik sınıfa bakılırsa ayırdıkça, hangi vücutların korunacak kadar kıymetli olduğuna ve hangilerinin su altında süratle çürümesine müsaade verileceğine aktif bir biçimde karar verdiler” diyor.
sonucun niçinlerinden biri parasaldı. Nispeten yeni bir alan olan hayat sigortası, bir organ olmadan ödeme yapmazdı ve daha güçlü yolcuların sigortaya sahip olma yahut ödenmesi gereken mirasa sahip olma mümkünlüğünün daha yüksek olduğu düşünülüyordu.
Kaptan Lardner yaptığı bir açıklamada, “Önemli bir adam derinlere bırakılmadı” dedi ve devam etti: “Ölümün büyük sigorta, miras ve tüm davalar üzere sorulara yol açabileceği bir yere ölüleri geri getirmek en uygunu üzere görünüyordu.“
Üst sınıftan yalnızca tek bir kişi…
Bier için kararlar, Titanik’in buzdağına çarpmadan evvel ve daha sonra gemide hayli bariz olan kökleşmiş sınıf kavramlarından geliyordu. Bier’in araştırmasında “bazı kasara altı yolcularının güverte altında kilitli olduğu tezlerinden birinci sınıf yolcuların hayatta kalma bahtlarının çok yüksek bulunmasına kadar [sınıf] ayrımlarının toplumun doğal bir modülü olarak var iseyılıyordu” diye yazıyor.
Kaptan ve grubu, bir cesedin tanımlanabileceğine dair fizikî işaretler aradılar ve sınıf ayrımları bu kararlarda da görülebiliyordu. Örneğin, üst sınıfların baş harflerinin dikildiği giysiler giyme yahut kendilerini ve şirketlerini tanımlayan kartvizit taşıma olasılıkları daha yüksekti.
bu biçimdelar basının dediği üzere “ölüm seferleri” tarafınca keşfedilen bu cesetlerden, mürettebatın denize gömülme mümkünlüğü diğer yolculara göre yüzde 36 daha fazlaydı ve üçüncü sınıf yolcuların onlara katılma mümkünlüğü yüzde 46 daha fazlaydı. İkinci sınıf yolcuların kıyıya getirilme mümkünlüğü yüzde 69 daha fazlaydı.
Kurtarılan tüm vücutlar içinde yalnızca bir üst sınıf ceset denize gömüldü…
Alıntıdır